ОПИС

виривок з рецензиї

Зявенє Даниели Тамаш у нашей литератури вецейнїсто интересантне, аж, поведла бим, автономне.

Як перше, зявела ше у поезиї без початнїцких крочайох, цо значи же вона анї нє мала тоти стандардни писньочки вчасней младосци, котри зачирени до бурйовитих младежских чувствох, та су полни плачу, забуваня, банованя, молбох и преклїнаня. У єй поезиї нєт споведаня, односно аж и кед є писана у першей особи єднини, вона пообщує стан поетского субєкта на универзалносц. Друге, Тамашова так виписує свою поезию як кед би описовала социялну патолоґию, хтора залапела сучасне дружтво, а котру особнє доживює лєм постредно, односно то лєм цошка цо видзи як припатрач и то єдна, правду поведзено, з прихильносцу ґу жертвом направена анализа дожицох о хторих вона дознава порихтана за таки стихи, як фаховец котри ше одлучел професийно занїмац зоз ришованьом проблемох яки наставаю зоз девиянтних ситуацийох поєдинца, а хтори нєобкерююцо поставаю и дружтвени проблем. Як треца прикмета єй поезиї, же єй думка заш лєм поетска, бо є емотивно напружена, вискакує зоз уровня каждодньового виражованя, алє є очисцена од шицкого цо би було украшованє, у смислу поезиї, бо то нєпотребни баласт. Тота думка вше чиста, ясно виповедзена, скоро випосцена, алє прецизно водзи од жри-дла наставаня и водзи ґу лоґичному законченю. Шицко тото може випатрац як депресивне у поверховим читаню, алє є спровоковане з науковим ядром у поетеси скоро стерилне, з витренованим одношеньом же би ше сцекло од нєпотребней емотивносци котра би могла лєм замолгавиц ясносц заключеньох. А тоти заключеня на концу вше дати и, почитуюци спомнуту науковосц, нє понукаю ришенє – бо би воно було без покрица. Окремни куриозитет тей збирки же вона ма послеслово у котрим сама поетеса дава анализу своїх писньох! И то, на исти, стерилни способ, заинтересована як за предмет преучованя, алє нїч менєй и нїч вецей. Вона ту констатовац и унапрямиц нас, а ми най з того цо ту дате вицагнєме поуку кед же зме способни и насампредз заинтересовани.

Ирина Гарди-Ковачевич