ОПИС

виривок з рецензиї

Єдна зоз доминантних характеристикох поезиї Асї Папуґовей то кратки стих хтори зведзени на поняца дияметрално процивних значеньох котри унапрямени на маневар на узким простору медзи Сцилу и Харибду смисла. Поетеса през заоштрено дефиновани бинарни опозициї поняцох препознава бависко контрастох и проблем чловековей еґзистенциялней цесноти медзи нїма. Натуралистични символизем ту у служби инроспективней рефлексиї дзе поетски субєкт обструовани и инхибировани з такволану обєктивносцу вонкашнього швета, хтора ше, гоч витрошена, спущує як густа молга, на горизонт Асйовей поетики. Так же ше у тей поезиї указує же при уметнїци нукашньосц дефинує вонкашньосц, дзе вона сама, у ствари у позициї свойого спасителя и пресудзовача, творителя и знїщителя свойого универзума. У тим процесу гришенє ше може указовац як розчаруюца константа, як ше з таким насловом и отвера, и завера тота збирка писньох. Ту, заш лєм, нєт места за нихилистични песимизем, як и Ася констатує: Одмикам швитанє нового рана./…/ Кладзем коруну на живот / и меням напрям тирваня. Конєчно, у еґзистенциялним смислу, саме постоянє волї превозиходзиц гришки того (по)гришного швета, у ствари, указує на постоянє щирого намаганя жиц на прилаплїви способ.

Ваня Дула