ОПИС

виривок з рецензиї

У Михеоновей кнїжки Мудрило и причти за здогадлївих маме вецей кандидатох за такого. На уровню дїла то вшелїяк Мудрило, мудри син з богатей и чесней фамилиї, хтори през кнїжку у стретнуцу зоз нєрозумнима актерами, як цо то, наприклад, Дурнїло, Глупило лєбо Блазнїло, доказує свою мудросц и здравши розум. Уж по таких менох мож заключиц же то нє чежко поробиц.

Михеон нє почитує звичайни толкованя, та так анї звичайни толкованя Святого Писма. Лєпше поведзено – його читаня Писма, и на основи того записани шорики, перши даваю упечаток же ше нє чита достаточно. Же би ше поведло же священство фалшиво толкує святи кнїжки, муши ше их читац голєм дакус вецей як тото священство. По тим питаню найинтересантнєйши шорик у кнїжки гевтот у хторим Михеон пише же найвекшу хибу у єдней причти направел писатель и власнїк Библиї. Хто у тим писательови препозна Бога, а зна и за иншаки толкованя тей причти од Михеонового, вец вироятно зна и тото же яки спокуси иду вєдно зоз шлєбоду и толеранцию.

Мирослав Кевежди