ОПИС

виривок з рецензиї

У єдней писнї єст стихи:

…алє смуток, жаль и терху / сануєм дац другим. Вичне женске плєцо порихтане шицко витримац, як Атлас тримац живот. Зато нїжней лирики у стихох нє може буц, муша моцни чувства правиц ровновагу чежини на плєцох и хрибце. Так стац спрам живота/жвератка – ту ошмиху мало єст. И кед поетеса закруци свойо писнї до наслову „Ошмих у молги”, то нїяки нє ошмих, анї на твари, анї у шерцу, то спреводзка, у молги нїч нє видно, нїкого, нїкому ошмих нє дати.

Молга – то осаменосц цо гартуши шерцо и плюца. У молги ше мож страциц, у нєй нє видно других, мож лєм себе омацац. Пре способ уцагнуц читача до вшелїяких роздумованьох хтори надбудовюю думку у писнї, лєгко мож прейсц прейґ дирґацих звичайних и вельо хаснованих метафорох у поезиї Ксениї Макаї Орос.

Наталия Канюх