ОПИС

виривок з рецензиї

Щешлїви народ на чиїм язику виписани прекрасни писнї хтори у тей кнїжки. Вон за длуге паметанє може подзековац ласки грамотних синох. Єден з нїх и Михал Рамач. Мацерински язик упил на родним керестурским Косцелїску, а науки виучел у европских престолнїцох. На животней драги спознал же чувар историйного паметаня писане слово и же нє шицким дате паметац, лєм лїтописцови. Як длуство славним предходнїком, на шлїду старих руских лїтописох, настала його повист о трох геройох историї нашого народу – князови Данилови, народному трибунови Феркови и оцови Гавриїлови.

Тото цо давен-давно призначене у лїтописох, у сучасним поетским виразу Михала Рамача достало чувства и душу. По першираз, озда, у стиху виписана епска и лирска история нашого народу. Ту слово о нас самих, о твардей жилавей рошлїнки на витру историї и о тим цо нас розпинало, гартушело, а заш лєм у понїзней цихосци чудесно остало нє забуте.  През тисяч лїта прешлосци автор нас у своєй повисти стрета з трома позарядовима историйнима особами. Сце нам повесц же їх судьба и судьба нашого народу. Причта о гордих кореньох, шлєбоди, добру хторе надвлада зло и малодушносц. Таки зме жилави, тварди, твардоглави – гутори лїтописец Рамач. Без жертви вельких и малих геройох, медзитим, история би нам була як нєбо без гвиздох. Цмота. У космолоґиї Михала Рамача виписованє слова ма завит руску писню и историю преношиц поколєньом. Бо, мацеринске слово ключ тирваня. Чежко народу хтори нє ма власну историю, та му ю други виписую.

Дюра Гарди