ОПИС

После шмерци Янка Сабадоша (1928-2015) хтори у нашей явносци бул познати як дружтвени роботнїк и културни дїяч, його фамелия подаровала Сабадошову библиотеку Филолоґийному факултету, групи за українистику при Катедри за славистику, а медзи тима кнїжками була и єдна фасцикла зоз рукописами на руским язику. До тих рукописох дошол Михал Рамач и тоти рукописи пририхтал за друкованє.

У чаше кед тоти приповедки и драми писани, а то у перших рокох после войни, коло 1950. року, анї єдна югославянска литература нє обявйовала романи и приповедки о присилним одкупу, о присилним учленьованю до задруґох и о других файтох малтретованя селянох у тедишнїм социялистичним и комунистичним дружтве, бо писателє знали же ше прето идзе до гарешту. И Сабадош бул свидоми тей ситуациї алє, як прави писатель, намагал ше сообщиц правду, розодкриц манипулацию идеолоґиї та гоч, як ше у пракси витворело, то будзе обявене аж после його шмерци. Праве прето Рамач и закончує свойо послеслово зоз виреченьом: „У историї рускей литератури Сабадош остава як метеор хтори заблїснул нє кед написал свойо твори, алє аж кед зишол зоз животней сцени.”

Друкованє кнїжки финансовала фамелия Янка Сабадоша Лисого.