ОПИС

Виривок з рецензиї

Главна подоба у шицких приповедкох то Таня, мудре, бешедлїве дзивчатко хторе шицко сце видзиц и знац, уха ма як радари и барз нє люби правила. Таня шицки свойо дожица и приповеда. Тото приповеданє у першей особи мали читаче любя, бо им з тим блїзши подоби и лєгчейше им ше идентификовац з нїма. Друга подоба хтора ше спомина у каждей приповедки то мац. Вона тота цо ма свойо правила за кажду ситуацию, хтора дудре, грожи, пригваря, чия бешеда дзивчецу обично допита и чийо поуки нє сцигую теди кед би требали. Тота мац то авторка и вона самокритично, зоз одмерану дозу гумору, описує каждодньово ситуациї у хторих пробовала свойо животни вредносци пренєсц власним дзецом.

Оцов воспитни стил прави хлопски. Його мото „Док вирошнєш, саме ци ше укаже” и обично є мудро цихо. Ту и брацик Яни, хтори и попри виволованя, сперданя и завадзаня, заш лєм наймилши партнер у бависку.

Важну улогу у Таньовим живоце маю и товарише и товаришки зоз хторима ходзи до школи, на солфедьо, рецитованє, до церкви, алє и зоз хторима прави хижки, пече сланїни, чува тайни.

У приповедкох о друженю Живковичова наглашує позитивни людски прикмети хтори єй важни, а то скромносц, приємносц, релиґиозносц, медзисобна помоц и довириє.

Одроснути, хтори пречитаю тоти приповедки, можу пренайсц поуки за себе. Найважнєйше же би дзеци прилапйовали як окремни особи, а нє як мали єства хтори „нїч нє видза и анї кус нє роздумую”.

Наталия Зазуляк